کاهش شدید خطر ابتلا به آلزایمر با یک تغییر

همشهری آنلاین – آرش نهاوندی: بر اساس مطالعه‌ای که اخیرا در نشریه جاما منتشر شده، افزایش فعالیت بدنی در میانسالی یا بعد از آن ممکن است احتمال ابتلا به زوال عقل را تا ۴۵ درصد کاهش دهد. محققان دانشکده بهداشت عمومی دانشگاه بوستون داده‌های بیش از ۴.۳۰۰ نفر را در مرکز مطالعه قلب فرامینگهام که همگی در ابتدای مطالعه فاقد زوال عقل بودند، تجزیه و تحلیل کردند.

طبق گزارش انتشار یافته از این مطالعه، افراد پرسشنامه‌ای را تکمیل کردند که میزان خواب و سطح فعالیت بدنی آن‌ها (کم تحرک، کم، متوسط یا سنگین) را گزارش می‌کرد.

یافته‌های کلیدی

محققان فعالیت بدنی افراد را در طول سه مرحله زندگی – اوایل بزرگسالی (سنین ۲۶ تا ۴۴ سال)، میانسالی (۴۵ تا ۶۴ سال) و اواخر زندگی (۶۵ تا ۸۸ سال) تجزیه و تحلیل کردند.
آن‌ها شرکت‌کنندگان را به طور متوسط به ترتیب به مدت ۳۷.۲، ۲۵.۹ و ۱۴.۵ سال پیگیری کردند تا شروع آلزایمر و سایر انواع زوال عقل را زیر نظر داشته باشند.

کسانی که در دو گروه برتر فعالیت بدنی در میانسالی داشتند، در مقایسه با کسانی که کمترین سطح فعالیت را داشتند، در یک دوره ۲۶ ساله با ۴۰ درصد خطر کمتر ابتلا به زوال عقل به هر علتی قرار داشتند

بیشتر بخوانید:

• امیدی تازه به درمان آلزایمر
• مصرف این سبزی معجزه ای است علیه آلزایمر!

افرادی که در دو گروه برتر فعالیت بدنی در اواخر عمر قرار داشتند، در طول ۱۵ سال با ۳۶ تا ۴۵ درصد کاهش خطر ابتلا به زوال عقل مواجه بودند.

فیلیپ هوانگ، نویسنده‌ این مطالعه از گروه اپیدمیولوژی دانشکده‌ بهداشت عمومی دانشگاه بوستون در این باره گفت: این نتایج ممکن است به ارائه‌ استراتژی‌های دقیق‌تر و مؤثرتر برای پیشگیری یا به تأخیر انداختن شروع زوال عقل در سنین بالاتر کمک کند و از شواهدی پشتیبانی کند که نشان می‌دهد فواید فعالیت بدنی بر مغز ممکن است در سنین پایین‌تر از آنچه قبلا تصور می‌شد، ادامه یابد.

ارتباط ورزش و مغز

هوانگ گفت: چندین مکانیسم احتمالی وجود دارد که از طریق آنها تصور می‌شود فعالیت بدنی خطر ابتلا به زوال عقل را کاهش می‌دهد، مانند بهبود ساختار و عملکرد مغز، کاهش التهاب و اعمال فواید بر عملکرد عروق. به گفته این محقق، فعالیت بدنی همچنین ممکن است به طور مستقیم بر آسیب شناسی بیماری آلزایمر، مانند تجمع بتا آمیلوئید سمی در مغز، تأثیر بگذارد.

این مکانیسم‌های بالقوه ممکن است در تسهیل ذخیره شناختی نقش داشته باشند که می‌تواند اختلال شناختی در اواخر عمر را به تأخیر بیندازد. محققان گفته‌اند تحقیقات بیشتری لازم است تا بفهمیم آیا این علل احتمالی همگی در یک زمان در طول زندگی یک فرد اتفاق می‌افتند یا اینکه علل مختلف در مراحل مختلف ظاهر می‌شوند.